O klubie

Karate Tradycyjne to starożytna i piękna sztuka samoobrony bez broni. Opiera się w większym stopniu na wykorzystaniu możliwości całego ciała (synchronizacji oddechu, napięcia i rozluźnienia mięśni i dynamiki całego ciała), niż siły mięśni rąk i nóg.

W zastosowaniach praktycznych liczy się strategia i szybkość reakcji w połączeniu z mocnym duchem walki. Nauczysz się wyczuć przeciwnika tak, by w efekcie nad nim zapanować. Zamiast przeciwstawiać się jego sile, wykorzystasz jego słabe punkty.

W karate nie można oddzielić od siebie sfery fizycznej i psychicznej – obie łączą się harmonijnie ze sobą. Ćwiczący uzyskuje wiarę w siebie, opanowanie i jasny osąd sytuacji, dzięki czemu ciało reaguje zawsze w należyty sposób.

Uprawianie karate wpływa wszechstronnie na kondycję fizyczną:

• Podnosi siłę i elastyczność mięśni
• Poprawia szybkość i zwinność
• Rozwija koordynację ruchową
• Poprawia wydolność krążenia
• Zapobiega wielu problemom powstałym na skutek siedzącego trybu życia, jak np. nadwaga czy ból pleców

Poza wspomaganiem prawidłowego rozwoju fizycznego rozwija również:

• Dyscyplinę
• Wyrabia pewność siebie
• Uczy samoobrony

Esencja Karate tradycyjnego – co jest celem karateki
Karate Tradycyjne a szkoły nowoczesne – różnice pomiędzy stylami karate
Duchowa strona karate – harmonijność strefy fizycznej i psychicznej

Rozstrzyganie o zwycięstwie i przegranej w walce nie jest celem ostatecznym karate. Karate Tradycyjne jest sztuką
walki, polegającą na kształceniu ustawicznymi ćwiczeniami takich cech charakteru, by karateka był w stanie
przezwyciężyć każdą przeszkodę, tak materialną, jak niematerialną.

Karate Tradycyjne jest sztuką samoobrony bez broni, gdzie ręce i nogi poddawane są systematycznym ćwiczeniom, a atakującego znienacka przeciwnika można opanować poprzez demonstracje siły, zbliżoną w skutkach do użycia broni rzeczywistej. Techniki Karate Tradycyjnego odznaczają się dobrą kontrolą, zależną od siły woli karateki i kierowane są do celu z dokładnością i spontanicznością.

Esencją technik karate jest koncepcja ciosu kończącego (todome waza) – oznacza to atak eksplodujący w celu, który wraz z innymi technikami towarzyszącymi jednoczy w sobie moc całego ciała. Cios kończący definiuje się jako technikę wystarczającą do unieszkodliwienia atakującego przeciwnika.

Cios kończący można osiągnąć zadając ciosy, uderzenia i kopnięcia, ale także przy blokowaniu. Technika pozbawiona
todome waza w żadnym razie nie może być uważana za prawdziwe karate, bez względu na to jak bardzo byłaby do
karate zewnętrznie podobna. Zawody sportowe nie stanowią tu żadnego wyjątku. Jednakowoż kontakt w myśl przepisów jest niedozwolony, a to ze względu na wiążące się z nim niebezpieczeństwo.

Sun-dome oznacza powstrzymanie techniki tuż przed zetknięciem się z celem (jeden sun to około trzech centymetrów). Jednakże brak doprowadzenia technik do todome waza nie jest prawdziwym karate, tak więc pojawia się pytanie, w jaki sposób pogodzić sprzeczność pomiędzy ciosem kończącym a sun-dome. Odpowiedź brzmi następująco: obierz sobie cel nieco z przodu czułego punktu przeciwnika. Możesz weń wówczas uderzyć w sposób kontrolowany z maksymalną siłą, a bez nawiązania kontaktu.

Karate tradycyjne, czyli oryginalne karate, powstało w Japonii jako sztuka walki. Praktycznie rzecz biorąc karate tradycyjne opiera się na koncepcji „ciosu kończącego”. Cios kończący definiuje się jako technikę wystarczającą do unieszkodliwienia atakującego przeciwnika. Wraz z innymi technikami towarzyszącymi, technika ciosu kończącego jednoczy w sobie moc całego ciała, skupiając ją na celu uderzenia. Przebieg zawodów karate tradycyjnego od początku do końca oparty jest na sztuce samoobrony. Przykładowo, jedynie technika ciosu kończącego zaliczana jest jako zdobyty punkt. Co więcej, zgodnie z zasadą, że cios kończący jest ostatnim ciosem zadanym w walce, w zawodach karate tradycyjnego starcia prowadzone są do zdobycia jednego punktu. Dzięki ścisłemu przestrzeganiu tej zasady do minimum sprowadzona zostaje ilość nieprzemyślanych posunięć i niestarannie wykonanych technik.

Podobnie jak w przypadku każdej innej sztuki samoobrony, wzrost i waga przeciwnika nie są tu ani określone, ani też istotne. Zasady samoobrony wymagają gotowości do odparcia ataku każdego przeciwnika, niezależnie od jego wagi i wzrostu. Co więcej, niejednokrotnie napastnik bywa potężniej zbudowany od napadniętego.

Jako dyscyplina sportu, karate tradycyjne wykorzystuje zawody jako jeden ze środków treningowych i sposób wzbogacenia ogólnego rozwoju człowieka poprzez osiągnięcie lepszej równowagi emocjonalnej, dyscypliny wewnętrznej i zgodności z zasadami etykiety. Razem wzięte, cele te wyznaczają zrąb przepisów sportowych karate tradycyjnego.

Korzenie innych, nowoczesnych szkół karate sięgają w swym rozwoju karate tradycyjnego. Nowe szkoły oparły swoje techniki i postawy na bazie uderzeń i kopnięć japońskiego karate. Zachowując podobieństwo zewnętrzne, szkoły te wprowadziły jednak zasadnicze modyfikacje. Zapewne najbardziej brzemienna w skutki okazała się zmiana podejścia filozoficznego i przeniesienie nacisku ze sztuki walki i samoobrony na rzecz punktowanej konkurencji sportowej, polegającej na zadawaniu ciosów i kopnięć. Przykładowo, nie potrzeba eksperta, by zauważyć, że szkoły nowoczesne przejęły z karate sposoby wykonywania uderzeń i kopnięć jedynie w najbardziej ogólnym i dowolnym sensie. Punkty w walce sportowej przyznawane są tam na podstawie możliwie jak najszybszego i jak najbardziej precyzyjnego trafienia w cel pięścią lub stopą. W tej sytuacji niepotrzebny stał się wymóg „ciosu kończącego”. W rezultacie zbędne okazało się wkładanie w uderzenia siły powstałej z ruchu całego ciała. Co więcej, główny nacisk położony został na oszczędność ruchów. W tym najważniejszym względzie dynamika ciała nowoczesnych szkół karate jest całkowitą odwrotnością dynamiki w karate tradycyjnym. Wyzbywszy się wymogu ciosu kończącego, nowe szkoły karate oparły w zamian swe przepisy sportowe na systemie wielopunktowym. W przypadku organizacji karate nowoczesnego mamy zazwyczaj do czynienia z systemami przyznającymi albo trzy, albo sześć razy po pół punktu.

Karate tradycyjne opiera się na sztuce samoobrony. Jako że w konsekwencji waga i wzrost przeciwnika są bez znaczenia, nie istnieją kategorie wagowe. Tymczasem nowoczesne szkoły karate spoglądają na walkę z perspektywy konkurencji sportowej, a nie sztuki. Stąd jedna z nowoczesnych szkół karate ma aż siedem różnych kategorii wagowych.

Karate na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci stawało się coraz bardziej popularne na całym świecie. Poza pozytywnymi tego skutkami doczekało się niestety pewnych niefortunnych interpretacji. Pojawiły się osoby, które traktują karate jak zwykłe widowisko, polegające na tym, że dwaj ludzie atakują się wściekle nawzajem, bądź też na tym, że zawodnicy walczą ze sobą tak, jak gdyby karate było jakąś formą boksu, w której dozwolone jest zadawanie ciosów nogami.

Jeśli karate miałoby być uprawiane wyłącznie jako technika walki, byłby to powód do smutku. Długie lata studiów i ćwiczeń doprowadziły techniki podstawowe do doskonałości, lecz ich skuteczne użycie wymaga zapoznania się z duchowymi aspektami tej sztuki samoobrony i przyznania im dominującej roli w procesie szkolenia.

Istotnie, celem przyświecającym uprawianiu starożytnej sztuki walki z Okinawy było nabycie umiejętności zadania przeciwnikowi ciężkich obrażeń za pomocą jednego ciosu pięścią lub kopnięcia. Jednakże nawet dawni praktycy większy, niż na znajomość technik nacisk kładli na duchową stronę tej sztuki.

Trening Karate Tradycyjnego polega na ćwiczeniach cielesnych i duchowych, ćwiczący powinien zaś przede wszystkim odnosić się do swojego przeciwnika z uprzejmością i zachowaniem właściwej etykiety. Nie wystarczy walczyć ze wszystkich sił – prawdziwym celem Karate Tradycyjnego jest czynić to opowiadając się po stronie sprawiedliwości.

Wielki mistrz Karate, Gichin Funakoshi, zawsze powtarzał, że podstawowym celem uprawiania tej sztuki jest podsycanie w sobie ducha pokory, najwznioślejszej ze wszystkich postaw człowieka. Jednocześnie należy rozwinąć w sobie moc, wystarczającą do unicestwienia jednym ciosem rozwścieczonego dzikiego zwierzęcia. Prawdziwym znawcą karate można stać się dopiero po osiągnięciu doskonałości w obu tych aspektach, tak fizycznym jak i duchowym.

źródło:
karate.pl
M.Nakayama „Best Karate”